**ต้นกำเนิดเมื่อครั้งโบราณ (1600 ปีก่อนคริสตกาล):**

Olmec ที่แปลว่า “ชาวยาง” แห่ง Mesoamerica (ประเทศเม็กซิโกในปัจจุบัน) เป็นมนุษย์กลุ่มแรกที่ถูกบันทึกไว้ว่าได้ริเริ่มปั้นน้ำยางจากต้นยางพารา เพื่อใช้เป็นลูกบอลสำหรับพิธีกรรมตั้งแต่ 1600 ปีก่อนคริสตกาล
ต่อมา ชาวมายันและแอซเท็กได้ใช้วิธีเดียวกัน โดยใช้ยางสำหรับทำลูกบอล เสื้อผ้ากันน้ำ และหลอดฉีดยา

**ชาวยุโรป (ศตวรรษที่ 15-19):**

คริสโตเฟอร์ โคลัมบัส พบยางครั้งแรกในปี 1493 แต่จนกระทั่งศตวรรษที่ 18 จึงมีการนำยางกลับยุโรป และเริ่มนำไปใช้เฉพาะกลุ่ม

**ยางกับการพัฒนาคุณสมบัติการยึดเกาะ (1839):**

Charles Goodyear ค้นพบว่าการเติมกำมะถันลงในยางทำให้ยางทนความร้อนและเหนียวน้อยลง ถือเป็นจุดเปลี่ยนในการนำยางมาพัฒนาใช้ต่อได้อย่างหลากหลาย
ในปัจจุบัน ยางสามารถทนต่อฝน แดด และการสึกหรอได้ ปูทางให้มีการใช้อย่างแพร่หลาย

**ความเจริญของอุตสาหกรรมยาง (ศตวรรษที่ 19-20):**

ด้วยเทคโนโลยีการคงรูปยาง (Vulcanization) ยางรถยนต์ สายยาง เข็มขัด เสื้อกันฝน และสิ่งประดิษฐ์อื่นๆ นับไม่ถ้วนได้พัฒนาขึ้นอย่างต่อเนื่อง เป็นการปฏิวัติการขนส่ง อุตสาหกรรม และชีวิตประจำวันของมนุษย์
ป่าแอมะซอนกลายเป็นแหล่งยางพาราที่สำคัญ ซึ่งนำไปสู่ยุคของการการตัดไม้ทำลายป่าอย่างร้ายแรง

**เหนือกว่ายางธรรมชาติ (ศตวรรษที่ 20 – ปัจจุบัน):**

สงครามโลกครั้งที่ 2 ทำให้อุตสาหกรรมยางธรรมชาติหยุดชะงัก ก่อให้เกิดการแข่งขันสำหรับอุตสาหกรรมยางสังเคราะห์ นักวิทยาศาสตร์ได้สร้างสรรค์ผลิตภัณฑ์หลายประเภท เช่น buna-S และนีโอพรีน ซึ่งช่วยลดการพึ่งพาทรัพยากรยางธรรมชาติ
ปัจจุบัน ยางยังคงเป็นวัสดุสำคัญ ตั้งแต่ถุงมือทางการแพทย์ไปจนถึงชุดอวกาศ ซึ่งพิสูจน์ให้เห็นถึงความอเนกประสงค์และมรดกที่สืบทอดมายาวนาน